Ervaringsverhalen
Gezonde voeding als basis voor de samenleving
In Tanzania hebben boeren en kleine ondernemers vaak problemen met het verkrijgen van leningen voor investeringen. Jan Taeke deed voor Holland Greentech onderzoek naar nieuwe financieringsmogelijkheden voor de boeren en hoe zij met behulp van financiering service aan hun klanten kunnen bieden. Dat deed hij vanuit zijn functie als Programma Manager bij Hagelunie.
Holland Greentech Tanzania is actief in de tuinbouw en zet zich in meerdere Afrikaanse landen in om boeren te ondersteunen met producten zoals betere zaden, irrigatiesystemen, kassen en meststoffen. En biedt daarnaast coaching aan boeren. Dit alles vanuit de gedachte dat gezonde voeding aan de basis staat van de samenleving, iets wat Jan Taeke erg aansprak: ‘’Ik vind de manier van werken erg mooi, ze verkopen niet alleen een product maar helpen de boeren ook om hun productie te verbeteren.’’ We stelden hem drie vragen over zijn ervaring met dit assignment.
Vertel, wat heb je precies gedaan in Tanzania?
‘’Heel veel! Ik heb onderzoek gedaan naar waarom kleine boeren vaak geen financieringen krijgen voor investeringen en wat zij daarvoor nodig hebben om dit wel mogelijk te maken. Na mijn aankomst was het moeilijk om te bepalen waar ik zou starten omdat de vraag natuurlijk vrij groot is. Om te achterhalen waar het probleem precies zat ben ik maar gewoon begonnen met het bezoeken van boeren. Daaruit bleek dat boeren vaak een hele mooie visie op de toekomst van hun bedrijf hadden, maar dat het inderdaad vaak voor hen niet mogelijk was om financiering te krijgen. Dit terwijl investeringen in irrigatie of beter zaden de productie en daarmee het inkomen enorm kunnen verhogen. Vervolgens ben ik maar gewoon in de taxi gestapt en langs verschillende banken, overheidsinstellingen en financierders gegaan om het probleem te bespreken.
Ik kwam erachter dat er bij financiering vaak gevraagd wordt om een flink onderpand. Vanwege de grote onzekerheid moeten boeren soms wel 125% van de lening als onderpand inbrengen. En hun boerderij zelf als onderpand inbrengen, is een te groot risico voor wanneer het misgaat. De laatste dagen van mijn assignment ben ik bezig geweest met het zoeken van organisaties die konden helpen bij het oplossen het probleem. Die blijken te bestaan! De Deense overheid heeft een organisatie die banken het onderpand geeft. Erg mooi, omdat je hiermee juist het lokale financiële systeem opgang helpt. Op die manier is er geen buitenlandse financiering nodig. Samen met deze organisatie is Holland Greentech nu een project voor een grote coöperatie aan het uitwerken. Ik heb niet de illusie dat het hele probleem nu opgelost is, maar als er een aantal boeren mee geholpen zijn, zou dat al heel mooi zijn. Daarnaast heb ik bij terugkomst in Nederland voor Holland Greentech een stappenplan en standaard financieringstemplate gemaakt die ze kunnen gebruiken om individuele boeren te helpen bij het verkrijgen van hun financiering.’’
Hoe heeft deelname aan dit assignment jou verrijkt?
‘'De manier van problemen oplossen is echt iets wat mij heeft verrijkt. Soms lijkt een probleem groot of ongrijpbaar, maar dan helpt het om maar gewoon te beginnen. Door verschillende stakeholders te spreken kom je uiteindelijk vanzelf bij de kern en kun je vanuit daar richting een oplossing werken. Deze les ga dit zeker in mijn werk toepassen. Wat mij ook opviel was dat de boeren in Tanzania vaak heel circulair werken. En met de grote uitdagingen die we in Nederland gaan hebben, kunnen we daar veel van leren en hun inzichten goed gebruiken.’’
Holland Greentech Tanzania is actief in de tuinbouw en zet zich in meerdere Afrikaanse landen in om boeren te ondersteunen met producten zoals betere zaden, irrigatiesystemen, kassen en meststoffen. En biedt daarnaast coaching aan boeren. Dit alles vanuit de gedachte dat gezonde voeding aan de basis staat van de samenleving, iets wat Jan Taeke erg aansprak: ‘’Ik vind de manier van werken erg mooi, ze verkopen niet alleen een product maar helpen de boeren ook om hun productie te verbeteren.’’ We stelden hem drie vragen over zijn ervaring met dit assignment.
Vertel, wat heb je precies gedaan in Tanzania?
‘’Heel veel! Ik heb onderzoek gedaan naar waarom kleine boeren vaak geen financieringen krijgen voor investeringen en wat zij daarvoor nodig hebben om dit wel mogelijk te maken. Na mijn aankomst was het moeilijk om te bepalen waar ik zou starten omdat de vraag natuurlijk vrij groot is. Om te achterhalen waar het probleem precies zat ben ik maar gewoon begonnen met het bezoeken van boeren. Daaruit bleek dat boeren vaak een hele mooie visie op de toekomst van hun bedrijf hadden, maar dat het inderdaad vaak voor hen niet mogelijk was om financiering te krijgen. Dit terwijl investeringen in irrigatie of beter zaden de productie en daarmee het inkomen enorm kunnen verhogen. Vervolgens ben ik maar gewoon in de taxi gestapt en langs verschillende banken, overheidsinstellingen en financierders gegaan om het probleem te bespreken.
Ik kwam erachter dat er bij financiering vaak gevraagd wordt om een flink onderpand. Vanwege de grote onzekerheid moeten boeren soms wel 125% van de lening als onderpand inbrengen. En hun boerderij zelf als onderpand inbrengen, is een te groot risico voor wanneer het misgaat. De laatste dagen van mijn assignment ben ik bezig geweest met het zoeken van organisaties die konden helpen bij het oplossen het probleem. Die blijken te bestaan! De Deense overheid heeft een organisatie die banken het onderpand geeft. Erg mooi, omdat je hiermee juist het lokale financiële systeem opgang helpt. Op die manier is er geen buitenlandse financiering nodig. Samen met deze organisatie is Holland Greentech nu een project voor een grote coöperatie aan het uitwerken. Ik heb niet de illusie dat het hele probleem nu opgelost is, maar als er een aantal boeren mee geholpen zijn, zou dat al heel mooi zijn. Daarnaast heb ik bij terugkomst in Nederland voor Holland Greentech een stappenplan en standaard financieringstemplate gemaakt die ze kunnen gebruiken om individuele boeren te helpen bij het verkrijgen van hun financiering.’’
Hoe heeft deelname aan dit assignment jou verrijkt?
‘'De manier van problemen oplossen is echt iets wat mij heeft verrijkt. Soms lijkt een probleem groot of ongrijpbaar, maar dan helpt het om maar gewoon te beginnen. Door verschillende stakeholders te spreken kom je uiteindelijk vanzelf bij de kern en kun je vanuit daar richting een oplossing werken. Deze les ga dit zeker in mijn werk toepassen. Wat mij ook opviel was dat de boeren in Tanzania vaak heel circulair werken. En met de grote uitdagingen die we in Nederland gaan hebben, kunnen we daar veel van leren en hun inzichten goed gebruiken.’’
Een prachtige ervaring rijker
Assignment van Desiree bij DEAN in Kenia, juni 2023
DEAN (Digital Education Africa Netwerk) begeleidt en ondersteunt scholen bij het inzetten van ICT om het onderwijs te verbeteren. Ze hebben recent 4 nieuwe trainers aangenomen. Ze zochten iemand om te helpen met teambuilding en communicatie. Teambuilding en communicatie is niet mijn core business. Toch zag Jan Vonk (de matchmaker) een match voor mij voor deze functie. Achteraf bleek dat inderdaad een goede match.
DEAN is een nieuwe organisatie voor de Achmea Foundation. Ik was dus de eerste expert die daar heen ging. Alles was dus nog nieuw, maar ik heb erg goede begeleiding ervaren. Zowel vanuit de Achmea Foundation als vanuit DEAN.
Al voor mijn vertrek moest ik diverse keren schakelen en aanpassen. Het team daar bestaat uit vijf trainers. Vier vrouwen die allemaal het afgelopen jaar aangenomen zijn en één man die er al tientallen jaren werkt. Normaal gesproken zijn deze trainers veel op scholen aan het trainen. Daarom was er voor gekozen dat ik in een periode zou gaan dat er niet getraind zou hoeven worden. Dan zou ik twee weken met het team hebben om aan de opdracht te werken. In de eerste week viel de maandag af, omdat er iemand onverwachts haar voet gebroken had, waardoor de planning ineens anders liep. Ook had ik voor mijn vertrek al gehoord dat in de tweede week toch getraind zou moeten worden. Maar wie en wanneer, dat konden ze me nog niet vertellen. En de donderdag in mijn eerste week bleek een nationale feestdag, waardoor er niemand op kantoor zou zijn. Maar goed, aanpassen en schakelen maar.
Week 1
Dinsdag ben ik begonnen op het kantoor in Thika. Thika is niet echt een bruisende stad. Heel druk en vol, lawaaiig en veel zand. Het kantoor was gevestigd in een weinig inspirerend pand. Maar dat mocht de pret niet drukken.
De eerste twee dagen (dinsdag en woensdag) zijn we vooral bezig geweest met kennismaken en teambuilding spellen. Het verraste me hoe weinig de teamleden nog van elkaar wisten. Maar met leuke spellen en opdrachten kwamen er al snel persoonlijke verhalen. Ik was aangenaam verrast hoe open ze zich stelden, al meteen op de eerste dag. Dit is niet echt heel gebruikelijk in de Keniaanse cultuur. Natuurlijk waren er stroopwafels en moest ik als tegenprestatie ugali (een typisch gerecht voor daar) eten met mijn handen.
Donderdag (de nationale feestdag) heb ik benut om Mount Kilimombogo te gaan beklimmen. Leuke ervaring.
Vrijdag zijn we meer de diepte in gegaan. We hebben het gehad over aannames en denken vanuit je eigen referentiekader. Ik heb daarvoor onder andere de mail gebruikt die een paar maanden eerder vanuit team Nederland was gestuurd over mijn komst. Daarin werd aangegeven wat ik kwam doen en dat ik onafhankelijk ben. Ik heb ze gevraagd om eerlijk aan te geven wat ze dachten toen ze deze mail ontvingen. Van twee collega’s liep het contract bijna af. Ze waren er allebei van overtuigd dat ik gestuurd was door DEAN Nederland om te beoordelen hoe zij hun werk deden, om te kijken of hun contract wel verlengd zou worden. Eentje gaf aan dat ze niet het idee had dat teambuilding nodig was. Vervolgens was er iemand die niet snapte dat ik zou komen omdat ze daar helemaal geen tijd voor hadden. De laatste had niet echt een mening maar leek het wel leuk dat er iemand kwam.
Veel aannames dus, want ik ben dus wel echt onafhankelijk en ik kwam zeker niet om hen te beoordelen. Gelukkig had ik dat gevoel blijkbaar op de eerste dag al weg genomen bij ze en vertrouwden ze me ook echt nu. Maar mooi om te zien hoeveel aannames er gedaan worden.
Vrijdag einde van de middag ben ik (terug) naar Nairobi gegaan, wat op ongeveer 40 km van Thika ligt. In Nairobi is het veel leuker en veiliger voor mij om te verblijven. Ondanks dat ik overal braaf cola bij dronk (wat ik helemaal niet lekker vind) toch ziek geworden van het eten in Thika. Het was te verwachten. Dat weekend dan ook een beetje een dipje gehad. Je mist thuis en je bent erg op jezelf aangewezen. Daarom extra lief voor mezelf geweest en een heerlijke massage geboekt. En zondag ben ik naar Nairobi National Park geweest. Heel veel wilde dieren gezien, echt mooi.
Week 2
In de tweede week bleken dus uiteindelijk drie van de vijf trainers te moeten gaan trainen op scholen. En dat is altijd drie dagen achter elkaar. Maar achteraf was ik daar heel blij mee. Ik mocht maandag mee met Olivia naar een basisschool in de grootste sloppenwijk van Nairobi. Echt een mooie en gelukkig ook positieve ervaring. Fijn om te zien hoe gelukkig die kinderen daar worden van bijna niets. Ik heb ze de dag van hun leven bezorgd, simpelweg door ze een keer aan mijn blonde, lange haren te laten voelen.
Dinsdag mocht ik mee met Caroline, naar een totaal andere school in een andere wijk. Normaal gesproken gaan de trainers met het public transport. Dat wilde ze mij niet aandoen, dus voor deze keer mochten Caroline en ik met een Uber. Maar ik wilde juist graag een keer ervaren hoe zij normaal naar een school reizen. Dus ik heb Caroline gevraagd om met mij met het public transport naar Thika terug te gaan. Dat heb ik geweten. Twee en half uur busje in busje uit. Op een gegeven moment was er eigenlijk geen plek meer voor mij. Komt er een plankje tevoorschijn wat tussen twee stoelen wordt gehangen en daar belandde ik op. De full experience dus 😉.
Woensdag ben ik bezig geweest met het verder voorbereiden van mijn training voor donderdag. Ik had alleen mijn eerste dag voorbereid en bedacht om het ’s avonds verder uit te werken voor de volgende dag. Op zich werkte dat wel. Ik had me alleen wat vergist in het niveau van dit team. Het zijn allemaal hoog opgeleide, professionele mensen. Ik kwam dus niet weg met alleen maar simpele spelletjes. Maar dat was een mooie uitdaging, ook omdat het allemaal in het Engels moet. Engels is voor hen native, voor mij natuurlijk niet.
Donderdag zijn we erg de diepte in gegaan. Veel geleerd over communiceren. Dat gaat vooral via e-mail. Maar e-mail is natuurlijk vaak niet het juiste middel. Ik heb met ze geoefend hoe je assertief kunt communiceren. Opnieuw was ik aangenaam verrast hoe vooral de dames veel zelfreflectie hadden. De enige man van het gezelschap gaf eerlijk toe dat het voor Keniaanse mannen lastig is om vanuit gevoel te communiceren.
Ondertussen had ik aan team DEAN in Nederland gevraagd of er misschien budget was voor een teamuitje. Dat kennen ze daar helemaal niet, een teamuitje. Ik kreeg een mooi budget en besprak dat donderdag einde van de dag met ze. Eén van de dames kende een leuk park waar je kon ziplinen en klimmen en lekker eten. Het was zo geregeld, hoe snel en efficiënt. Waarop één van de teamleden aangaf dat ze het zo leuk vond dat mijn werkgever (Achmea dus) dat budget beschikbaar stelde. Opnieuw een mooie les in aannames. Ze waren heel verbaasd dat bleek dat team DEAN Nederland dit budget ter beschikking stelde. En je kon merken hoe gewaardeerd ze zich hierdoor voelden.
Dus vrijdag (mijn laatste dag) zijn we met het hele team op teamuitje geweest. We hebben zoveel plezier en lol gehad met z’n allen. Na afloop was het tijd voor mij om te vertrekken. Ik kreeg veel warme woorden van iedereen. Ook hadden ze twee schilderijtjes voor me laten maken. Die hebben een mooi plekje op kantoor gekregen. Het was fantastisch om te merken hoeveel waardering ze hadden voor wat ik gedaan had. Ze zijn echt nader tot elkaar gekomen en hebben zich echt gewaardeerd gevoeld.
Het was bijna lastig om afscheid te nemen van deze groep. Maar natuurlijk had ik ook zin om weer naar huis te gaan na twee weken, naar man en dochter. Ik ben vervolgens weer naar Nairobi gegaan waar ik de laatste dag vooral aan een zwembad heb door gebracht. Om vervolgens in de nacht terug naar Nederland te vliegen. Een prachtige ervaring rijker!
DEAN (Digital Education Africa Netwerk) begeleidt en ondersteunt scholen bij het inzetten van ICT om het onderwijs te verbeteren. Ze hebben recent 4 nieuwe trainers aangenomen. Ze zochten iemand om te helpen met teambuilding en communicatie. Teambuilding en communicatie is niet mijn core business. Toch zag Jan Vonk (de matchmaker) een match voor mij voor deze functie. Achteraf bleek dat inderdaad een goede match.
DEAN is een nieuwe organisatie voor de Achmea Foundation. Ik was dus de eerste expert die daar heen ging. Alles was dus nog nieuw, maar ik heb erg goede begeleiding ervaren. Zowel vanuit de Achmea Foundation als vanuit DEAN.
Al voor mijn vertrek moest ik diverse keren schakelen en aanpassen. Het team daar bestaat uit vijf trainers. Vier vrouwen die allemaal het afgelopen jaar aangenomen zijn en één man die er al tientallen jaren werkt. Normaal gesproken zijn deze trainers veel op scholen aan het trainen. Daarom was er voor gekozen dat ik in een periode zou gaan dat er niet getraind zou hoeven worden. Dan zou ik twee weken met het team hebben om aan de opdracht te werken. In de eerste week viel de maandag af, omdat er iemand onverwachts haar voet gebroken had, waardoor de planning ineens anders liep. Ook had ik voor mijn vertrek al gehoord dat in de tweede week toch getraind zou moeten worden. Maar wie en wanneer, dat konden ze me nog niet vertellen. En de donderdag in mijn eerste week bleek een nationale feestdag, waardoor er niemand op kantoor zou zijn. Maar goed, aanpassen en schakelen maar.
Week 1
Dinsdag ben ik begonnen op het kantoor in Thika. Thika is niet echt een bruisende stad. Heel druk en vol, lawaaiig en veel zand. Het kantoor was gevestigd in een weinig inspirerend pand. Maar dat mocht de pret niet drukken.
De eerste twee dagen (dinsdag en woensdag) zijn we vooral bezig geweest met kennismaken en teambuilding spellen. Het verraste me hoe weinig de teamleden nog van elkaar wisten. Maar met leuke spellen en opdrachten kwamen er al snel persoonlijke verhalen. Ik was aangenaam verrast hoe open ze zich stelden, al meteen op de eerste dag. Dit is niet echt heel gebruikelijk in de Keniaanse cultuur. Natuurlijk waren er stroopwafels en moest ik als tegenprestatie ugali (een typisch gerecht voor daar) eten met mijn handen.
Donderdag (de nationale feestdag) heb ik benut om Mount Kilimombogo te gaan beklimmen. Leuke ervaring.
Vrijdag zijn we meer de diepte in gegaan. We hebben het gehad over aannames en denken vanuit je eigen referentiekader. Ik heb daarvoor onder andere de mail gebruikt die een paar maanden eerder vanuit team Nederland was gestuurd over mijn komst. Daarin werd aangegeven wat ik kwam doen en dat ik onafhankelijk ben. Ik heb ze gevraagd om eerlijk aan te geven wat ze dachten toen ze deze mail ontvingen. Van twee collega’s liep het contract bijna af. Ze waren er allebei van overtuigd dat ik gestuurd was door DEAN Nederland om te beoordelen hoe zij hun werk deden, om te kijken of hun contract wel verlengd zou worden. Eentje gaf aan dat ze niet het idee had dat teambuilding nodig was. Vervolgens was er iemand die niet snapte dat ik zou komen omdat ze daar helemaal geen tijd voor hadden. De laatste had niet echt een mening maar leek het wel leuk dat er iemand kwam.
Veel aannames dus, want ik ben dus wel echt onafhankelijk en ik kwam zeker niet om hen te beoordelen. Gelukkig had ik dat gevoel blijkbaar op de eerste dag al weg genomen bij ze en vertrouwden ze me ook echt nu. Maar mooi om te zien hoeveel aannames er gedaan worden.
Vrijdag einde van de middag ben ik (terug) naar Nairobi gegaan, wat op ongeveer 40 km van Thika ligt. In Nairobi is het veel leuker en veiliger voor mij om te verblijven. Ondanks dat ik overal braaf cola bij dronk (wat ik helemaal niet lekker vind) toch ziek geworden van het eten in Thika. Het was te verwachten. Dat weekend dan ook een beetje een dipje gehad. Je mist thuis en je bent erg op jezelf aangewezen. Daarom extra lief voor mezelf geweest en een heerlijke massage geboekt. En zondag ben ik naar Nairobi National Park geweest. Heel veel wilde dieren gezien, echt mooi.
Week 2
In de tweede week bleken dus uiteindelijk drie van de vijf trainers te moeten gaan trainen op scholen. En dat is altijd drie dagen achter elkaar. Maar achteraf was ik daar heel blij mee. Ik mocht maandag mee met Olivia naar een basisschool in de grootste sloppenwijk van Nairobi. Echt een mooie en gelukkig ook positieve ervaring. Fijn om te zien hoe gelukkig die kinderen daar worden van bijna niets. Ik heb ze de dag van hun leven bezorgd, simpelweg door ze een keer aan mijn blonde, lange haren te laten voelen.
Dinsdag mocht ik mee met Caroline, naar een totaal andere school in een andere wijk. Normaal gesproken gaan de trainers met het public transport. Dat wilde ze mij niet aandoen, dus voor deze keer mochten Caroline en ik met een Uber. Maar ik wilde juist graag een keer ervaren hoe zij normaal naar een school reizen. Dus ik heb Caroline gevraagd om met mij met het public transport naar Thika terug te gaan. Dat heb ik geweten. Twee en half uur busje in busje uit. Op een gegeven moment was er eigenlijk geen plek meer voor mij. Komt er een plankje tevoorschijn wat tussen twee stoelen wordt gehangen en daar belandde ik op. De full experience dus 😉.
Woensdag ben ik bezig geweest met het verder voorbereiden van mijn training voor donderdag. Ik had alleen mijn eerste dag voorbereid en bedacht om het ’s avonds verder uit te werken voor de volgende dag. Op zich werkte dat wel. Ik had me alleen wat vergist in het niveau van dit team. Het zijn allemaal hoog opgeleide, professionele mensen. Ik kwam dus niet weg met alleen maar simpele spelletjes. Maar dat was een mooie uitdaging, ook omdat het allemaal in het Engels moet. Engels is voor hen native, voor mij natuurlijk niet.
Donderdag zijn we erg de diepte in gegaan. Veel geleerd over communiceren. Dat gaat vooral via e-mail. Maar e-mail is natuurlijk vaak niet het juiste middel. Ik heb met ze geoefend hoe je assertief kunt communiceren. Opnieuw was ik aangenaam verrast hoe vooral de dames veel zelfreflectie hadden. De enige man van het gezelschap gaf eerlijk toe dat het voor Keniaanse mannen lastig is om vanuit gevoel te communiceren.
Ondertussen had ik aan team DEAN in Nederland gevraagd of er misschien budget was voor een teamuitje. Dat kennen ze daar helemaal niet, een teamuitje. Ik kreeg een mooi budget en besprak dat donderdag einde van de dag met ze. Eén van de dames kende een leuk park waar je kon ziplinen en klimmen en lekker eten. Het was zo geregeld, hoe snel en efficiënt. Waarop één van de teamleden aangaf dat ze het zo leuk vond dat mijn werkgever (Achmea dus) dat budget beschikbaar stelde. Opnieuw een mooie les in aannames. Ze waren heel verbaasd dat bleek dat team DEAN Nederland dit budget ter beschikking stelde. En je kon merken hoe gewaardeerd ze zich hierdoor voelden.
Dus vrijdag (mijn laatste dag) zijn we met het hele team op teamuitje geweest. We hebben zoveel plezier en lol gehad met z’n allen. Na afloop was het tijd voor mij om te vertrekken. Ik kreeg veel warme woorden van iedereen. Ook hadden ze twee schilderijtjes voor me laten maken. Die hebben een mooi plekje op kantoor gekregen. Het was fantastisch om te merken hoeveel waardering ze hadden voor wat ik gedaan had. Ze zijn echt nader tot elkaar gekomen en hebben zich echt gewaardeerd gevoeld.
Het was bijna lastig om afscheid te nemen van deze groep. Maar natuurlijk had ik ook zin om weer naar huis te gaan na twee weken, naar man en dochter. Ik ben vervolgens weer naar Nairobi gegaan waar ik de laatste dag vooral aan een zwembad heb door gebracht. Om vervolgens in de nacht terug naar Nederland te vliegen. Een prachtige ervaring rijker!
Over de meest spannende reis in je leven
Zijn alle werkdagen inspirerend, grandioos en baanbrekend? Nee natuurlijk niet, gelukkig maar! Tamara, communicatieadviseur bij de divisie Schade & Inkomen, vertelt hoe haar afgelopen weken inspirerend, leerzaam en intens waren. Hoe kun je naamsbekendheid van Kivulini Hospital in Arusha, Tanzania vergroten? Dat was de focus van de afgelopen weken. Het doel? Meer kwetsbare, arme vrouwen laten weten dat ze veilig kunnen bevallen.
Wat heeft Kivulini te maken met mijn ‘gewone’ communicatie-werk? Zo op het 1e gezicht helemaal niets. Ik zorg voor communicatie na een ongeval. Digitaal waar het kan, persoonlijk waar het moet. Een website vol praktische informatie, ontroerende klantfilmpjes, duidelijke standaardcommunicatie, check!
Duurzaam samenleven ook buiten Nederland
Hoezo dan communicatie voor een Tanzaniaans ziekenhuis? Wat heeft dat te maken met Achmea? Achmea staat voor Duurzaam Samen Leven. Ook buiten Europa. Achmea Foundation helpt in landen ten zuiden van de Sahara. Zo ook het Kivulini ziekenhuis, een ziekenhuis voor de allerarmsten van Tanzania. Vrouwen kunnen daar gratis goede gezondheidszorg krijgen. Ik mocht voor Achmea Foundation een Expert Volunteer Assignment doen.
“Je eerste reis is het meest gevaarlijk, zeker in Afrika”
Was het spannend om op reis te gaan naar Afrika, helemaal in mijn uppie? Zeker weten! Maar de ‘gevaarlijkste’ reis van je leven hebben jijen ik al gehad: de reis door het geboortekanaal. Juist deze 1e reis is vol obstakels. Zeker in arme landen als Tanzania. Helaas overlijden er nog veel baby’s tijdens de geboorte. Of moeders komen niet ongeschonden uit de bevalling; ze worden incontinent door complicaties bij de bevalling. Met alle gevolgen van dien. Ze worden verstoten en moeten het alleen met hun kinderen zien te redden. Veel van deze problemen zijn onnodig en oplosbaar.
Vertrouwd Communiceren, maar dan anders
Hoewel de doelgroep in Tanzania erg groot is (arme, zwangere vrouwen) was er overcapaciteit bij de bevalkamers. Dus was de vraag: hoe krijgen we meer vrouwen naar het ziekenhuis om veilig te bevallen? Belangrijk detail: sommige vrouwen kunnen niet lezen of schrijven. Een uitdagende opdracht ver buiten mijn Nederlandse communicatieve kaders, Vertrouwd Communiceren next level!
Positieve mond-tot-mond reclame stimuleren
In Nederland had ik al overleggen met de ziekenhuisdirecteur. Collega Annisa van der Vusse adviseerde eerder al om bevallen patiënten een afscheidscadeau mee te geven met het logo van het ziekenhuis erop. Met dit idee was nog niets gedaan. Ik besloot het idee tastbaar te maken, zodat het personeel het potentiële promotiemateriaal kon zien én voelen. Hydrofiele doeken (elke ouder weet: onmisbaar in je kraamuitzet!) met een positieve boodschap. Het idee erachter: bevallen vrouwen zorgen zo voor mond-tot-mondreclame voor het ziekenhuis.
Een verkeerd beeld zegt minder dan 1000 woorden
Al snel concludeerde ik dat het logo, een plaatje van het continent Afrika, eigenlijk niet bruikbaar was voor de doelgroep. Het was ook nog eens bruin, lokaal de kleur van onvruchtbaarheid. Niet echt handig bij een ziekenhuis voor moeders…In nauwe samenwerking kwam er een kleurrijk alternatief plaatje dat liet zien waar het ziekenhuis voor staat: gezondheid voor moeder én kind. Met een paar bedrukte hydrofiele doeken uit Nederland, vertrok ik naar Arusha.
Een paar maren om te overwinnen
De ontvangst was enthousiast. Maar… er waren wel wat maren. De tekst die de directeur had voorgesteld, moest toch een beetje anders. En het plaatje, daar werd ook nog aan gesleuteld. Een paar dagen voor vertrek, was het toch daar. Een 1e herziend exemplaar, gemaakt in Tanzania. Is het al het eindresultaat? Nog niet! Maar het personeel heeft het idee omarmd en de eerste moeders hebben de deken mét betekenisvolle boodschap ontvangen. Pole, pole (=langzaamaan), maar het balletje rolt!
Wat heeft Kivulini te maken met mijn ‘gewone’ communicatie-werk? Zo op het 1e gezicht helemaal niets. Ik zorg voor communicatie na een ongeval. Digitaal waar het kan, persoonlijk waar het moet. Een website vol praktische informatie, ontroerende klantfilmpjes, duidelijke standaardcommunicatie, check!
Duurzaam samenleven ook buiten Nederland
Hoezo dan communicatie voor een Tanzaniaans ziekenhuis? Wat heeft dat te maken met Achmea? Achmea staat voor Duurzaam Samen Leven. Ook buiten Europa. Achmea Foundation helpt in landen ten zuiden van de Sahara. Zo ook het Kivulini ziekenhuis, een ziekenhuis voor de allerarmsten van Tanzania. Vrouwen kunnen daar gratis goede gezondheidszorg krijgen. Ik mocht voor Achmea Foundation een Expert Volunteer Assignment doen.
“Je eerste reis is het meest gevaarlijk, zeker in Afrika”
Was het spannend om op reis te gaan naar Afrika, helemaal in mijn uppie? Zeker weten! Maar de ‘gevaarlijkste’ reis van je leven hebben jijen ik al gehad: de reis door het geboortekanaal. Juist deze 1e reis is vol obstakels. Zeker in arme landen als Tanzania. Helaas overlijden er nog veel baby’s tijdens de geboorte. Of moeders komen niet ongeschonden uit de bevalling; ze worden incontinent door complicaties bij de bevalling. Met alle gevolgen van dien. Ze worden verstoten en moeten het alleen met hun kinderen zien te redden. Veel van deze problemen zijn onnodig en oplosbaar.
Vertrouwd Communiceren, maar dan anders
Hoewel de doelgroep in Tanzania erg groot is (arme, zwangere vrouwen) was er overcapaciteit bij de bevalkamers. Dus was de vraag: hoe krijgen we meer vrouwen naar het ziekenhuis om veilig te bevallen? Belangrijk detail: sommige vrouwen kunnen niet lezen of schrijven. Een uitdagende opdracht ver buiten mijn Nederlandse communicatieve kaders, Vertrouwd Communiceren next level!
Positieve mond-tot-mond reclame stimuleren
In Nederland had ik al overleggen met de ziekenhuisdirecteur. Collega Annisa van der Vusse adviseerde eerder al om bevallen patiënten een afscheidscadeau mee te geven met het logo van het ziekenhuis erop. Met dit idee was nog niets gedaan. Ik besloot het idee tastbaar te maken, zodat het personeel het potentiële promotiemateriaal kon zien én voelen. Hydrofiele doeken (elke ouder weet: onmisbaar in je kraamuitzet!) met een positieve boodschap. Het idee erachter: bevallen vrouwen zorgen zo voor mond-tot-mondreclame voor het ziekenhuis.
Een verkeerd beeld zegt minder dan 1000 woorden
Al snel concludeerde ik dat het logo, een plaatje van het continent Afrika, eigenlijk niet bruikbaar was voor de doelgroep. Het was ook nog eens bruin, lokaal de kleur van onvruchtbaarheid. Niet echt handig bij een ziekenhuis voor moeders…In nauwe samenwerking kwam er een kleurrijk alternatief plaatje dat liet zien waar het ziekenhuis voor staat: gezondheid voor moeder én kind. Met een paar bedrukte hydrofiele doeken uit Nederland, vertrok ik naar Arusha.
Een paar maren om te overwinnen
De ontvangst was enthousiast. Maar… er waren wel wat maren. De tekst die de directeur had voorgesteld, moest toch een beetje anders. En het plaatje, daar werd ook nog aan gesleuteld. Een paar dagen voor vertrek, was het toch daar. Een 1e herziend exemplaar, gemaakt in Tanzania. Is het al het eindresultaat? Nog niet! Maar het personeel heeft het idee omarmd en de eerste moeders hebben de deken mét betekenisvolle boodschap ontvangen. Pole, pole (=langzaamaan), maar het balletje rolt!